door Belinda Noorland | 08, jan, 2020 | Blog
Soms worden we enorm verrast door mensen die zeer getalenteerd zijn en daar aarzelend of niet vooruit durven komen. Of heel lang wachten met hun debuut. Een sprekend voorbeeld is Susan Boyle die in 2009 meedeed aan Britain’s Got Talent. Ze was toen 47 jaar maar zag er veel ouder uit door haar ouderwetse kapsel, borstelige wenkbrauwen en fletse jurk.
Een droom die uitkomt
Susan vertelde eerlijk aan de juryleden dat het haar droom was om een professionele zangcarrière na te streven. Na dit antwoord ging gejoel op vanuit het publiek en hoongelach. Ook de jury moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Maar op het moment dat de muziek startte en Susan de eerste woorden zong van het nummer I dreamed a dream, sloeg de stemming om. Susan Boyle bleek een prachtige stem te hebben. Het publiek ging uit zijn dak en Susan kreeg een staande ovatie. Nog geen twee weken na haar optreden was Susan Boyle een wereldster, met platencontract én een eigen stylist.
Te bescheiden
Susan koos ervoor om haar talent letterlijk en figuurlijk voor het voetlicht te brengen. Dit in tegenstelling tot de Amerikaanse Vivian Maier. Vivian Maier (1926-2009) was een excentrieke gouvernante uit Chicago die, zonder dat iemand het wist, een fenomenaal fotografisch oeuvre opbouwde en postuum uitgroeide tot een van de grootste fotografen van de twintigste eeuw. Ze durfde haar werk aan niemand te laten zien en stopte alle foto’s, negatieven en films in verhuisdozen en bewaarde ze bij een lokaal opslaghuis. Toen ze als 81-jarige de huur ervan niet meer kon opbrengen, werden de dozen met duizenden bij een veilinghuis aangeboden. Zo werd haar werk, pas na haar dood, ontdekt. Vandaag de dag worden haar foto’s voor 8.000 dollar per stuk aangeboden.
Een ander voorbeeld ter illustratie is operazanger Paul Potts. Net als Susan Boyle verbaasde hij het publiek met zijn zangtalent en won hij in 2007 de finale van Britain’s Got Talent. Hij was toen 37. In een interview vertelde hij eerlijk dat hij weinig zelfvertrouwen had.
Zelfeffectiviteit
Volgens Albert Bandura, psycholoog en voormalig professor aan Stanford, is er naast zelfvertrouwen nog een ander belangrijk element nodig als je jezelf wilt ontwikkelen: self-efficacy. In het Nederlands vertaald als zelf-effectiviteit of persoonlijke effectiviteit. Zelf-effectiviteit gaat over het geloof dat je in jezelf hebt om doeltreffend te kunnen handelen. Acht je jezelf in staat om een bepaalde taak met succes te volbrengen? Zie je jezelf inderdaad een plan ten uitvoer brengen en werkelijkheid te laten worden? Het verschil tussen zelfvertrouwen en zelfeffectiviteit zit in het handelen in plaats van het voelen. Volgens Bandura is zelfeffectiviteit een oordeel over je persoonlijke capaciteiten (vaardigheid), en zelfvertrouwen is een oordeel over je gevoel van eigenwaarde (waardigheid).
Verder zegt Bandura daarover: ‘Het feit dat ik helemaal niet goed (effectief) ben in ballroomdansen, zorgt er niet voor dat ik van slag raak en aan mezelf ga twijfelen.’ Een mindere of slechte prestatie heeft dan weinig effect op je gevoel van eigenwaarde. Er staat weinig op het spel. Het wordt anders als een bepaalde vaardigheid heel belangrijk voor je is. Zoals zingen bijvoorbeeld voor Paul Potts en Susan Boyle. En zoals fotograferen heel belangrijk was voor Vivian Maier. Als het om een vaardigheid gaat die je veel plezier en een goed, wezenlijk gevoel geeft. Je persoonlijk geluk staat op het spel als een ander het negatief beoordeelt en niet waardevol vindt.
Hairy Angel
Met minder zelfvertrouwen komen fouten die we maken harder aan. We raken uit balans en onze motivatie en doorzettingsvermogen nemen af. Het voedt zelftwijfel. Dat gebeurde bij Susan Boyle. Er was ineens zoveel media-aandacht, positief maar ook negatief. Columnisten die twijfelde aan haar oprechtheid, al het commentaar over haar ouderwetse kapsel, haar borstelige wenkbrauwen en de spontane bijnamen die ze kreeg, zoals Hairy Angel. Het bracht haar aan het wankelen, en even overwoog ze om te stoppen. Haar koffer was al ingepakt. Gelukkig kreeg ze steun en kon ze zich daarna herpakken.
Vicieuze cirkel van zelftwijfel
Bandura schrijft daarover in zijn boek Self-Efficacy, The Exercise of Control: ‘Competenties kunnen gemakkelijk overtroefd worden door zelftwijfel, zodat zelfs uitzonderlijke talenten slecht gebruik zullen maken van hun vaardigheid als omstandigheden ervoor zorgen dat ze minder in zichzelf geloven. Als we niet in onszelf geloven, hebben we minder de neiging om in actie te komen. Het maakt ons niet alleen passief, maar ook zorgt het ervoor dat we in onze comfortzone blijven hangen. Onze ontwikkeling en groei stagneren. Dit maakt dat we ons minder competent voelen en we zien dat als een bevestiging van onze onkunde en zelftwijfel. We zitten in een vicieuze cirkel. Als we ons te veel richten op onze tekortkomingen en wat er allemaal mis zou kunnen gaan, dan ondermijnt dat de motivatie en prestatie. Het is moeilijk iets te bereiken als je last hebt van zelftwijfel.’
‘Mensen denken vaak’, aldus Bandura, ‘dat je over buitengewone eigenschappen moet beschikken om een bijzondere prestatie te leveren. Dat komt omdat we alleen de prestatie zelf zien. Alle uren van hard werken en volharding zien we niet als we genieten van een optreden, een kunstwerk of een spannende wedstrijd. Als we wel in onszelf geloven, stimuleert dat om hard te werken en kunnen we beter met tegenslag en stress omgaan.’
‘En als je in jezelf gelooft, zie je een uitdaging gewoon als een uitdaging in plaats van een bedreiging die je liever uit de weg gaat. Daarnaast durf je de lat hoger te leggen en kun je jezelf ertoe zetten om je doelen te behalen. Bij tegenslag of een misser, doe je er nog een schepje bovenop. Je blijft doelgericht en denkt in mogelijkheden als er moeilijkheden zijn. Fouten hebben te maken met te weinig inzet, ervaring of kennis. Deze houding zorgt ervoor dat je minder stress ervaart en houd je ver weg van een depressie.’
Het geloof in jezelf versterken: vier manieren
Als we een uitdaging aangaan en niet helemaal zeker zijn, kunnen we de theorie van Bandura toepassen. Een uitdaging geeft jezelf de gelegenheid om uit te vinden waartoe je in staat bent. Bandura heeft daartoe vier manieren beschreven om het geloof in onszelf te versterken:
- Fysieke en mentale conditie. In staat zijn om nervositeit onder controle te houden of te verminderen. Bijvoorbeeld door te reflecteren op gevoelens van angst maar ook door emoties te voelen en ze te accepteren. Als je open staat om ook nare gevoelens te ervaren, hoef je geen energie te steken in het wegdrukken of controleren ervan. Dit vermindert stress en spanning. Stel je zelf de vraag: wat is het ergste dat me kan overkomen? En daarna: wat is het beste dat er kan gebeuren? Door een nieuwsgierige en accepterende houding ten opzichte van je gevoelens aan te nemen, help je jezelf om de aandacht in het hier en nu te houden. Meditatie evenals mindfulness helpen hierbij.
- Door iemand te observeren met meer ervaring of zelfs een expert, leer je door de beelden die je ziet. Je leert van het kijken naar anderen door je te concentreren en zonder na te denken gewoon de beelden in je op te nemen. Alleen al door te kijken, kunnen belangrijke dingen als timing, anticipatie en zelfvertrouwen enorm verbeteren zonder dat je er bewuste moeite voor gedaan hebt of controle hebt uitgeoefend. Leerkrachten en trainers, maar ook coassistenten leren ook vooral door de handelingen van een ervaren collega te observeren en na te doen. Het imiteren van een ervaren iemand, helpt je om zelf een goede prestatie neer te zetten. Dat geldt niet alleen voor wat goed gaat, maar je leert ook van de fouten die je iemand met meer ervaring ziet maken. En hoe hij/zij deze herstelt of bijstelt. Zo word je je bewust dat een rolmodel ook niet alles perfect hoeft te doen om een bepaalde taak of vaardigheid tot een goed einde te brengen.
- Bereikte prestaties. Door de vorige drie stappen, ben je nu beter uitgerust om de uitdaging werkelijk aan te gaan. De ervaring die je nu opdoet, geeft voldoening en versterkt het geloof in jezelf. Het zorgt er ook voor dat je motivatie en betrokkenheid toenemen. Hierdoor vergroot je de kans dat je de volgende keer opnieuw goed presteert. Het wordt lastiger als je een negatieve ervaring opdoet of daar in het verleden last van hebt gehad. Falen kan het geloof in jezelf verzwakken. Constructieve feedback vragen zorgt ervoor dat je concrete verbeterpunten krijgt. Dit helpt je om jezelf voor te bereiden op een volgende keer in plaats van er helemaal af te zien.
Gelukkig zijn
Wat als Susan Boyle en Paul Potts niet hadden meegedaan aan Britain’s Got Talent? Wat als ze niet hadden gedurfd? Hun besluit om het nog één keer te proberen, bracht beiden veel succes en zorgden voor een explosie van aandacht. Op dit succes, de bereikte prestatie, konden ze gaan voortbouwen. Het was met recht een doorbraak. Paul Potts gaf zich, ten einde raad, op voor de talentenshow omdat hij wist dat zingen hem het gelukkigst maakt. Hij zag het als zijn laatste kans om zijn leven een andere, positievere, kant op te sturen.
Bron: Albert Bandura, Self-Efficacy: The Exercise of Control, Worth Publishers (1997)
De foto is een zelfportret van Vivian Maier.
door Belinda Noorland | 18, dec, 2019 | Blog
Op de radio hoor ik het liedje Just the way you are van Bruno Mars. Ik heb nooit echt goed naar de tekst geluisterd omdat het me iets te zoetsappig klinkt. Vandaag vang ik iets op dat me nieuwsgierig maakt. Ik zoek online naar de songtekst. Nu ik alleen de woorden voor me zie, word ik getroffen door deze alinea:
She’s so beautiful, and I tell her every day
Yeah, I know, I know, when I compliment her, she won’t believe me
And it’s so, it’s so, sad to think that she don’t see what I see
But every time she asks me ‘do I look ok?’, I say…
Herkenbaar
Ik schrik zelfs een beetje, zo herkenbaar is het. Een complimentje krijgen en het meteen gaan afzwakken of zelfs afwijzen. Ik zie ineens mezelf weer als jonge twintiger. Onzeker over mijn uiterlijk, mijn kleding, mijn dikke billen. Maar als ik foto’s van mezelf terugzie uit die tijd, dan ben ik altijd een beetje verbaasd: zo dik was ik eigenlijk niet.
Kennelijk hebben meer mensen dat, want Baz Luhrmann zingt erover in de ‘Sunscreen song’:
Enjoy the power and beauty of your youth;
you will not understand the power and beauty of your youth
until they have faded.
But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself
and recall in a way you can’t grasp now
how much possibility lay before you
and how fabulous you really looked.
You’re not as fat as you imagine.
Het is inderdaad ‘sad’ dat jonge vrouwen hun schoonheid zo moeilijk zien. En de zin You’re not as fat as you imagine is een zin waarvan wordt gezegd dat alleen een vrouw die zou kunnen schrijven. De Australische regisseur Baz Luhrmann kwam wel op het idee om er lied van te maken maar de tekst is van de Amerikaanse columniste Mary Schmich.
Hoe reageer je op een compliment?
Het is dus goed als je jezelf bekwaamt in de kunst van complimenten ontvangen. Krijg je een compliment? Doe dan dit:
- Hoor echt wat er gezegd wordt
- Laat het compliment even op je inwerken en
- Negeer je innerlijke kritische stem
- Hou het blije gevoel even vast
- Maak oogcontact en bedank met een glimlach
- Zwak het compliment niet af door te reageren met iets van: ‘ik had gewoon geluk’ of ‘ach, het was niets’.
Complimentenboekje
Het is nog beter als je de complimenten die je krijgt, opschrijft in een complimentenboekje. Bijvoorbeeld door een mapje aan te maken in je smartphone bij Notities. Of in een mooi notitieboekje. Fijn om terug te lezen als je een dip hebt en om na een poosje te kunnen zien welke complimenten op elkaar lijken. Zo kun je tevens achterhalen wat je sterke punten zijn. En ga je vanzelf zien wat de ander ziet. Succes!
door Belinda Noorland | 11, dec, 2019 | Blog
Zelfvertrouwen en gelukkige keuzes
Volgens Johan Cruijff moet je, om gelukkig te worden, dingen doen waar je gelukkig van wordt. Dat is een mooi en simpel advies maar om uit te voeren best lastig. Een goed voorbeeld hiervan hoorde ik ooit op de radio, bij het fijne programma Kunststof. Gast van de avond was de Nederlandse soulzangeres Shirma Rouse. Haar eerste album was net uitgekomen en daarvoor was ze jarenlang achtergrondzangeres. Het besluit om te stoppen als backing vocal en solo te gaan viel haar zwaar (en gaf haar zelfvertrouwen een boost).
Nee zeggen voelt egoïstisch
Al tijdens haar studie Chemie verdiende Shirma bij als achtergrondzangeres. Dat betekende ’s ochtends vroeg op om college te volgen en ’s avonds laat naar bed vanwege de optredens. Maar zo was ze opgevoed: hard werken, het beste uit jezelf halen en je dienstbaar opstellen. Haar vader was streng en veeleisend. Als je de capaciteit hebt om een tien te halen, dan is thuiskomen met een acht onvoldoende. Ze rondde haar studie Chemie succesvol af en studeerde vervolgens Jazz aan het conservatorium. Al snel werd ze als achtergrondzangeres gevraagd door Anouk, Candy Dulfer en Trijntje Oosterhuis. In 2013 viel ze in de prijzen tijdens het Eurovisiesongfestival als beste achtergrondzangeres. Ondanks de successen was ze niet gelukkig. Ze wilde zelf nummers schrijven en een album opnemen. Maar Shirma werd steeds teruggevraagd. Nee zeggen, en opkomen voor haar eigen verlangens en behoeften, voelde egoïstisch voor de empathische Shirma. Anouk, Trijntje en Candy hadden haar nodig.
Nieuwe afspraken
Het keerpunt kwam tijdens een trip naar Japan. Op kosten van een platenmaatschappij mocht ze een week bijtanken in Tokio. Maar om echt tijd vrij te maken en af te reizen naar Japan kostte veel moeite. De reis werd een keer verzet omdat ze, tegen beter weten in, toch ja zei tegen een optreden. Vervolgens raakte haar paspoort zoek en moest er als de bliksem een nieuwe worden aangevraagd. Bij aankomst in Tokio bleek haar koffer kwijt te zijn. Uitgeput en somber kwam ze aan bij het hotel. Ze baalde. Haar dienstbare en behulpzame houding had alleen maar stress opgeleverd.
De magie van de mooie natuur en de rust ontspande haar. Onder een prachtige sterrenhemel genoot Shirma van het warme water van de hot spring en kwam ze tot inkeer: ‘Shirma, je moet voor jezelf gaan kiezen! Het leven is te kort. Als je steeds ja blijft zeggen tegen de ander, zeg je steeds nee tegen jezelf. Je moet tijd investeren in jezelf. Je moet je eigenagenda gaan bepalen!’
Goede keuze of niet?
Shirma hield zich aan de afspraak die ze met zichzelf maakte. En nu, vijf jaar later, timmert Shirma aan de weg als soloartieste. Ze treedt al lang niet meer op als backing vocal. Ze is de studio ingegaan en heeft haar eigen albums gemaakt. Een ervan won de Edison Jazz-muziekprijs. De keuze om zelf muziek te schrijven en albums te maken was dus een goede keuze. Het lastige is natuurlijk dat je op het moment van de knoop doorhakken niet 100% zeker weet of het een goede keuze is. Juist die onzekerheid kan ertoe leiden dat je aarzelt en de stap niet zet. Wat ook meespeelt is dit: als je opkomt voor je eigen belangen en behoeften, ga je andere mensen teleurstellen. Als je andere mensen niet wilt teleurstellen, en tegemoetkomt aan het vervullen van hun behoeften, kom je niet aan jezelf toe. Als empathie een sterke eigenschap van je is, kan dit een valkuil worden. Het enige dat wel zeker is, is dat het volgen van je hart, je verlangen, altijd een goede keuze is.
Gelukkig succesvol
In een ander interview noemt Shirma het ‘in je doel wandelen’ en dat staat voor doen wat je hart van je verlangt. Want als je niet in je doel wandelt, word je geleefd. En dus veranderde Shirma. Door nee te zeggen tegen optredens als achtergrondzangeres en zelf teksten te schrijven en de studio in te gaan. Deze keuze heeft haar gelukkiger gemaakt. Succesvol als achtergrondzangeres was ze al. Nu is ze ook succesvol als soloartiest. Haar zelfvertrouwen is toegenomen en daarmee ook haar ambities.
De moraal van het verhaal: volg je hart. Want als je keuzes maakt waar je gelukkig van wordt, vergroot dat ook je zelfvertrouwen. Knap van Cruijff om dat zo simpel te stellen.
PS Shirma Rouse is begonnen aan een kersttoer. Op 21 december 2019 zingt ze bijvoorbeeld in de Arminiuskerk in Rotterdam. Hier is de link naar haar agenda.
De afbeelding met het tegeltje komt uit het kinderboek Cruijffie! dat ik in 2007 schreef.
door Belinda Noorland | 04, dec, 2019 | Blog
Misschien ken je hem al van zijn Ted Talk of van zijn filmpjes op YouTube: Jia Jiang. Als ik zijn filmpjes zie word ik onmiddellijk enthousiast. Het is hartverwarmend om te zien hoe behulpzaam en aardig mensen zijn. Iets dat je soms gemakkelijk vergeet als je het nieuws volgt.
Dit ga ik doen
Jia Jiang maakte echt werk van het kaartspel Rejection Therapy dat Jason Comely ooit bedacht en waar ik dit blog over schreef. Jia was een startende ondernemer en had net een afwijzing gekregen van een investeerder. Het maakte hem onzeker en hij wilde bijna opgeven. Hij realiseerde zich dat hij moest leren om beter om te gaan met afwijzing. Al googelend kwam Jia terecht op de website van Jason Comely en las over het kaartspel. Hij wist meteen: ‘Dit ga ik doen!’
Bezweet en beschaamd
Hij vond de opdrachten van Jason wel wat gemakkelijk dus bedacht hij ze zelf. En in plaats van dertig dagen verzon hij honderd pogingen om afgewezen te worden. Jia besloot er een vlog van te maken. Stiekem filmde hij zijn pogingen om afgewezen te worden. Zijn eerste challenge: Leen $100 van een vreemde. Een verzoek waarbij je vrijwel zeker bent van een afwijzing. En toen dat inderdaad gebeurde, maakte Jia zich snel uit de voeten. Beschaamd en bezweet. De man had nog wel gevraagd: ‘Waarom?’, maar Jia kon alleen maar ‘sorry’ stamelen. Hij baalde achteraf van zijn reactie. Hij vond dat hij op zijn minst uitleg had kunnen geven aan de man. Jia nam zich voor om bij de volgende afwijzing in gesprek te gaan in plaats van meteen de benen te nemen.
De donuts gaan viral
Al op de derde dag veranderde alles voor Jia Jiang. De opdracht was: Bestel Olympische donuts. Jia ging naar de donutketen Krispy Kreme en deed zijn bestelling: vijf donuts in de vorm van het Olympisch embleem. Tot zijn grote verbazing pakte de medewerker pen en papier en maakte ze een schetsje. ‘Welke kleuren hebben de ringen ook alweer?’ Ze dacht even na en ging aan de slag. Vijftien minuten later kreeg Jia zijn Olympische donuts. Niks geen afwijzing. Jia was stomverbaasd. Zo’n raar verzoek en toch zo goed geholpen door zo’n aardige en behulpzame medewerker. Hij plaatste zijn vlog op YouTube en het ging viral. Inmiddels is het vijf miljoen keer bekeken. Medewerker Jacky is er vast medewerker van het jaar mee geworden. Jia was op slag een hit. Hij werd gevraagd voor interviews in kranten en op televisie. Ook kreeg hij een geweldige baan aangeboden. Maar daar ging hij niet op in. Wel ging hij verder met 97 andere gekke opdrachten en leerde veel.
Succes
Het belangrijkste dat hij leerde gebeurde eigenlijk al op dag 1. In plaats van er zo snel mogelijk vandoor gaan, het gesprek aangaan en kijken naar andere mogelijkheden. En dat je je angst kunt overwinnen. Het heeft hem veel opgeleverd. Hij kocht de rechten van het kaartspel van Jason Comely en startte de website Rejectiontherapy.com. Hij schreef de bestseller ‘Sterker dan afwijzing’ en gaf een mooie en goed bekeken Ted Talk. Ook is er een app, DareMe, in de maak waarmee je dagelijks kunt oefenen met uit je comfortzone gaan.
Vijf waarheden over angst
Als we last hebben van angst komt dat omdat we ons niet goed genoeg voelen. In het boek Niet durven, toch doen schrijft Susan Jeffers vijf waarheden over angst. Dit zijn ze:
- Persoonlijke ontwikkeling en angst horen bij elkaar.
- Om van je angst af te komen, moet je er eerst doorheen.
- De enige manier om een beter gevoel over jezelf te krijgen: ervoor gaan en doen wat je moet doen.
- Een onbekende situatie geeft je een angstig gevoel en dat heeft iedereen.
- Door je angst gaan is minder beangstigend dan leven met de angst en het bijbehorende gevoel van hulpeloosheid.
Love story
Jia Jiang ging ervoor en zijn werk werd letterlijk Rejection Therapy. Angst onder ogen zien levert veel op. Voldoening, vertrouwen in de goedheid van mensen, zelfvertrouwen en voor Jia ook succes als ondernemer. Hij zegt daar zelf dit over: ‘This is actually a love story. A story between me and rejection. I learned so much from this experience. I feel I’m a different man now.’ Mooi toch?
door Belinda Noorland | 27, nov, 2019 | Blog
Challenges zijn populair. Gister hoorde ik van de Radical Selfcare Challenge. En zelf ben ik bezig met de Skip Sugar Challenge. In plaats van chocolade en muntendropjes, gooi ik nu rijstwafels en wortels in de boodschappenkar. Een challenge doe je vooral omdat je iets wilt verbeteren. In mijn geval: meer energie en een paar kilo afvallen. De Canadese ondernemer Jason Comely begon uit frustratie met een bijzondere challenge: Rejection Therapy. Een maand lang daagde hij zichzelf uit om dagelijks een afwijzing te krijgen.
Veel volgers maar offline ongelukkig en eenzaam
Op dat moment voelde hij zich eenzaam en ongelukkig. Online had hij veel vrienden en was hij heel actief. Maar offline had Jason weinig contact met mensen. Op de sportschool durfde hij geen kletspraatje te maken met onbekenden. Uitgaan en nieuwe mensen leren kennen deed hij niet. Bovendien werkte hij een aantal dagen per week thuis. Op die dagen sprak hij soms niemand. Maar ook de dagen op kantoor bracht hij vooral door in zijn veilige cubicle.
Afhankelijk van sociale media
Hij realiseerde zich dat hij afhankelijk was van sociale media omdat hij bang was voor afwijzingen. In een interview vertelt hij: ‘Ik had twee opties: 1) ik blijf contact en daarmee de kans op afwijzing vermijden en blijf ongelukkig, of 2) ik raak gewend aan afwijzingen en heb daar vrede mee.’ Hij daagde zichzelf uit om elke dag gekke verzoeken te doen met als doel afgewezen te worden. Een afwijzing werd zo een overwinning. Maar in de praktijk bleek het helemaal niet zo makkelijk om afgewezen te worden. Er kwam veel minder drama aan te pas dan Jason van tevoren had bedacht. Veel mensen die hij benaderde met vragen, reageerden aardig en welwillend. Hij leerde ook dat het beter was om vooral niet al te veel na te denken. Want hoe meer hij nadacht over wat er zou kunnen gebeuren, hoe banger hij werd.
Voorbeelden van opdrachten
‘Een van de opdrachten die ik mezelf gaf was: ‘Overtuig een vreemde dat je hem of haar kent. Ik stapte op een vrouw af die haar boodschappen in de auto legde en zei: Beth! Ben jij het, Beth? Ze keek me aan en zei: “Nee, ik ben Barbara”. ‘Barbara? Weet je dat zeker?’ “Ja”, kwam het logische antwoord. ‘Oh, het spijt me, Beth was een klasgenoot van me. Je lijkt erg op haar. Het was een beetje genant, maar we namen afscheid met een grote glimlach.’ Een andere opdracht: ‘Leen een T-shirt van een vreemde.’ De voorbeelden die Jason geeft, doen mij denken aan het populaire tv-programma Streetlab uit 2015. Vier jeugdvrienden geven elkaar opdrachten en noemen dat ‘sociale experimentjes’ en ‘elkaar mentaal martelen’. Bijvoorbeeld door op iemand af te stappen die net een ijsje heeft gekocht en dan vragen of je een likje mag.
Rejection Therapy spel
Jason Comely merkte dat zijn comfortzone ‘elastisch’ was. Hij durfde steeds een stapje verder te gaan met de opdrachten die hij verzon en voelde dat hij meer zelfvertrouwen kreeg. Een praatje maken met een onbekende was al snel geen uitdaging meer. Hij leerde zichzelf beter kennen en ontdekte dat hij zichzelf voor die tijd weinig ruimte had toegestaan om te falen. ‘We hebben het idee dat we alles in een keer goed moeten doen’, zegt Jason. Hij besloot om van de opdrachten een kaartspel te maken en gaf het de naam Rejection Therapy.
No magic pill
Jason geeft wel een waarschuwing: ‘Rejection Therapy is geen kant-en-klare oplossing. Het is niet zo dat je van de een op de andere dag relaxed en vol zelfvertrouwen bent. Het is een proces. Dit spel duurt dertig dagen en geeft je gaandeweg een andere mindset. Je comfortzone rekt uit, je bent minder op jezelf gericht. Ook je houding verandert.’ Hij merkte dat zijn schouders rechtte en hij opener werd. Ook zijn gezichtsuitdrukking werd anders. Mensen zagen dat en stonden daarom ook open voor hem. ‘Je breekt je muurtje af. Het spel werkt bevrijdend en je leven wordt leuker en bruisender.’
Mijn volgend blog gaat over hoe Jason iemand inspireerde met zijn kaartenspel en wat er toen gebeurde… Stay tuned!
Wil je elke week het nieuwste blog over zelfvertrouwen ontvangen? Meld je aan.
door Belinda Noorland | 21, nov, 2019 | Blog
Uit de comfortzone
Vorige week schreef ik over de comfortzone en hoe dat voelt als je iets gaat doen dat spannend is of een eerste keer. Bijvoorbeeld een presentatie geven, een optreden of een belangrijk sollicitatiegesprek. Of als je een poosje in het buitenland wilt werken en je weet niet hoe je het gaat aanpakken. Hoe krijg je jezelf in de juiste stemming om in actie te komen? Een manier is jezelf een peptalk geven.
I am the greatest, I am the king!
De bokser Muhammed Ali is misschien wel het bekendste voorbeeld van iemand die zichzelf oppepte met woorden. Een slimme tactiek want hij was geen natuurtalent. Muhammed Ali had wel snelheid maar zijn vuisten, zijn borstomvang en gewicht waren niet die van een groot toekomstig bokser. Maar Muhammed wilde iets betekenen omdat hij geraakt was door het onrecht en het racisme in het zuiden van Amerika waar hij opgroeide.
Hij vond zichzelf niet slim genoeg voor een studie, boksen leek hem daarom een goede strategie. Met boksen zou hij genoeg geld kunnen verdienen en eenmaal kampioen, zou hij jonge Afro-Amerikaanse jongelui inspireren om ook in zichzelf te geloven. Hij wist dondersgoed dat hij nog niet de grootste was. Maar hij geloofde er wel in en was bereid om er, letterlijk en figuurlijk, voor te knokken. En door de mantra ‘I am the greatest, I am the king!’ steeds te herhalen, werd het een innerlijke overtuiging en motiveerde het Muhammed om met ijver en toewijding te trainen. Als je jezelf serieus neemt, gaat je omgeving je ook serieus nemen.
Je kunt het!
Een voorbeeld dichter bij huis is saxofonist Candy Dulfer. Zij geldt als een van de grootste namen uit de Nederlandse muziekindustrie en treedt over de hele wereld op. Net als Muhammed Ali spreekt ze zichzelf bemoedigend toe. ‘Ik moet mezelf nog iedere ochtend oppeppen; je kunt het, je hebt het hartstikke goed gedaan gisteren, je bent hartstikke lief enzovoort,’ vertelde ze in een interview.
Dit soort bevestigingen, affirmaties en peptalks, zijn wetenschappelijk onderzocht. Over een ding zijn wetenschappers het eens: als je jezelf negatief en kritisch toespreekt, ontwikkel je jezelf minder en ben je minder succesvol. Je hoeft geeneens overdreven positief te zijn, zelfs neutrale woorden helpen al. Een beetje vloeken helpt ook. De Amerikaanse hersenchirurg Richard Bergland gebruikte de woorden “Don’t fuck up Richard” in het spannende moment net voor de operatie. Hij wist dat hij zo de hersenzenuw ‘nervus vagus’ activeerde. De hartslag gaat dan omlaag, de neurotransmitter acetylcholine komt vrij en die zorgt ervoor dat we onze rust bewaren en niet in paniek raken.
Een zorgvuldig gekozen affirmatie helpt in tijden van stress of als er belangrijke keuzes moeten worden gemaakt. Het zorgt ervoor dat je makkelijker vasthoudt aan je principes en je staat steviger in je schoenen.
Onderzoek met een vogelspin
Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt ook dat kinderen en studenten veel baat hebben bij affirmaties. Ze kunnen onder andere tegenslag beter verwerken, ze zijn stressbestendiger en minder op hun hoede. Dit bleek bijvoorbeeld uit een onderzoek waar studenten de afstand moesten schatten tussen hunzelf en een vogelspin in een doorzichtige maar goed afgesloten doos. De groep studenten die geen affirmaties gebruikten, schatten de afstand verkeerd en veel te dichtbij. Zij ervaarden meer stress. De andere groep studenten, die wel affirmaties gebruikten, hadden een veel realistischere kijk op de afstand en minder stress bij de aanblik van de tarantula.
In een ander onderzoek bleken studenten die affirmaties gebruikten, beter om te gaan met slechte cijfers dan hun medestudenten die geen affirmaties gebruikten. De slechte cijfers gaven de studenten die affirmaties gebruikten, geen aanleiding om te piekeren of te twijfelen of ze wel op hun plaats waren.
Kortom, een kleine peptalk wordt ‘waarheid in actie’ en helpt je om de rust te bewaren als je uit je comfortzone gaat. Een aantal zorgvuldig gekozen woorden, of een of twee korte bondige zinnen, kunnen, als ze steeds worden herhaald, een wereld van verschil maken. Just do it!
