door Belinda Noorland | 02, okt, 2019 | Blog
Mijn eigen ervaring met de aller-allerbeste oefening
Sinds ik begon met de aller-allerbeste oefening voor het ontwikkelen van zelfvertrouwen is mijn leventje in positieve zin veranderd. Eerst even wat context: ik begon met deze oefening in november 2013 en zat in de fase dat ik dacht dat ik een keigoed boek zou schrijven over het ontwikkelen van zelfvertrouwen.
Dat idee ontstond lang geleden (meer daarover in dit blog) en ik had er zelfs mijn baan voor opgegeven. Maar na anderhalf jaar stond er eigenlijk nog bar weinig op papier. Dat deed mijn zelfvertrouwen geen goed. Het was daarom een goed moment om met deze oefening te starten. De oefening is simpel: elke avond voordat je gaat slapen geef je jezelf drie complimenten en die schrijf je op. Daarna schrijf je drie dingen op waar je dankbaar voor bent en tot slot noteer je drie dingen waar je wat hulp bij kunt gebruiken. Dit waren mijn eerste complimentjes, dankbaar zijn en hulpvragen op dat moment:
Complimenten
– ondanks mijn trage schrijven zet ik door
– presentatie ging goed: doorgezet ondanks zenuwen
– wasmachine pas om 16:00 u aangezet
Dat laatste was nodig omdat ik de neiging had om eerst het huis op te ruimen in plaats de dag te beginnen met schrijven of research. Aan uitstelgedrag geen gebrek!
Dankbaar
– voor het boek van Brené Brown dat ik van Robert kreeg
– voor leuk gesprek met An over zelfvertrouwen en onzekerheid
– dat ik tijd en ruimte heb om me te verdiepen in zelfvertrouwen
Nodig
– discipline om te schrijven
– focus houden op het boek
– geduld en vertrouwen om dit project goed af te ronden
Het effect
Wat er gebeurde is dat ik me bewuster werd van de dingen die op dat moment speelden. En dat ik er oplossingen voor wilde vinden. Ik werd assertiever en ik wist beter wat ik wilde. Hierdoor zei ik makkelijker nee en voelde me minder schuldig daarna. Eind december schreef ik bijvoorbeeld: – meer mijn eigen koers varen. Mijn relatie met Robert veranderde ook. Ik sprak me sneller uit en bewaarde minder de lieve vrede. Dat was in het begin wel ongemakkelijk en wennen voor ons beiden. Ook werd ik pro-actiever: ik stelde vervelende klusjes, zoals administratie doen en strijken, minder lang uit.
Een jaar later (ik schreef niet elke dag, soms een hele maand niets en dan een paar dagen weer wel) schreef ik bij Complimenten: 502 woorden geschreven. En bij Dankbaar: mijn nieuwe schrijfplek in de Rozenhof. In plaats van thuis schrijven had ik nu een fijne schrijfplek zonder enige afleiding (en zonder strijkplank en manden wasgoed zoals thuis in mijn werkkamertje). Daarna blijft het schrift leeg. In plaats van opschrijven, deed ik de oefening nu in gedachten. Dat werkt ook prima. Maar meestal slaap ik al als ik bij Dankbaar aangekomen ben. Het keigoede boek over zelfvertrouwen is er trouwens nog niet. Maar wel dit blog en zo is het goed.
door Belinda Noorland | 30, sep, 2019 | Blog
De aller- allerbeste oefening voor meer zelfvertrouwen
Als je me vraagt wat de allerbeste oefening is om je zelfvertrouwen te vergroten, dan is het deze. Het enige wat je nodig hebt is pen en papier en een beetje discipline om er een dagelijks ritueel van te maken voordat je gaat slapen. Leg alvast een schriftje en een pen op je nachtkastje klaar en begin gewoon vandaag.
Stap 1: complimenteer jezelf 3x
De oefening bestaat uit drie stappen en begint met het geven van drie complimenten aan jezelf. Dat hoeft natuurlijk geen levensreddend werk te zijn, hou het lekker simpel. Je kunt jezelf complimenteren als je iets doet wat belangrijk voor je is. Of voor iets wat je graag wilt veranderen/verbeteren in je leven. Of voor dingen waar je tegen opziet en ondanks dat toch doet. Ik geef je wat voorbeelden:
- Ik ben begonnen aan deze oefening!
- Ik heb vandaag weer een gezonde maaltijd gekookt.
- Ik ben ondanks de vrieskou toch gaan sporten.
- Ik heb de presentatie voor morgen goed voorbereid.
- Ik heb mijn deadline gehaald.
- Ik ben een moeilijk gesprek aangegaan met …
Door stil te staan bij positief gedrag en het op te schrijven, voed je je gevoel van eigenwaarde. Het zorgt er ook voor dat je jezelf minder vergelijkt met anderen.
Stap 2: dankbaarheidsmomentje
Daarna neem je een moment om drie dingen te bedenken waar je die dag dankbaar voor bent. Bewust omgaan met dankbaarheid is volgens onderzoeker en auteur Brené Brown een kenmerk van wat zij whole-hearted peoplenoemt. Deze mensen hebben volgens haar de moed om imperfect te zijn, tonen zelfcompassie, vinden zichzelf de moeite waard en zijn authentiek. En volgens onderzoek zijn mensen die hun zegeningen tellen gelukkiger, gezonder, ervaren ze meer plezier, zijn minder eenzaam en optimistischer. Hier wat voorbeelden ter inspiratie, en bedenk: hoe concreter, hoe beter!
- Ik ben dankbaar dat ik vanmorgen uitgerust wakker werd en veel energie had vandaag.
- Ik ben dankbaar voor de positieve reacties die ik kreeg na mijn presentatie.
- Ik ben dankbaar voor de gezellige lunch vanmiddag met Jan.
- Ik ben dankbaar voor de nieuwe trui die ik vandaag kocht.
- Ik ben dankbaar omdat … mij vandaag belde.
- Ik ben dankbaar omdat ik een leuk weekend had.
Stap 3: wat heb je nodig?
De laatste stap maakt je krachtig én helpt bij een goede nachtrust. Schrijf nu drie punten op waar je hulp bij nodig hebt of waar je behoefte aan hebt. Door hier bewust over na te denken en het op te schrijven, gaat je onderbewustzijn op zoek naar oplossingen die je aangereikt worden als ingevingen of inzichten. In het algemeen geldt: mensen met weinig zelfvertrouwen passen zich vaker aan en zijn minder daadkrachtig dan ze willen zijn. Je eigen behoeften raken daarom op de achtergrond. Door op te schrijven wat je nodig hebt, word je doortastender.
- Ik heb nodig: een goede nachtrust om morgen fit te zijn.
- Ik heb nodig: meer tijd met de kinderen en minder tijd aan sociale media.
- Ik heb nodig: goede concentratie morgen voor het schrijven van een blog.
- Ik heb nodig: meer tijd vrijmaken om te sporten.
- Ik heb nodig: de rust geduldig te blijven tijdens het gesprek morgen met…
- Ik heb nodig: wilskracht om morgen op tijd op te staan.
Als je de oefening een poosje doet, verandert je brein op een positieve manier. Je wordt optimistischer, je krijgt meer vertrouwen en, als kers op de taart, een positiever zelfbeeld.
Succes met de oefening. En leuk als je in de comments laat weten wat jouw ervaring is!
door Belinda Noorland | 10, sep, 2019 | Blog
Pygmalion-effect
Onlangs was de musical My Fair Lady weer eens op tv. Het verhaal over de snobistische professor Higgins en de recht-voor-zijn-raap en laagopgeleide Eliza. Higgins heeft een weddenschap met een vriend. De professor beweert dat hij Eliza kan omtoveren: naar een welgemanierde en chique dame die keurig Engels spreekt in plaats van het platte Cockneydialect. Dat lukt hem en hij wordt smoorverliefd op de nieuwe Eliza.
De musical is gebaseerd op het boek Pygmalion van Bernard Shaw. Shaw werd op zijn beurt geïnspireerd door het verhaal van de Romeinse schrijver Ovidius. Die schreef een liefdesverhaal over de prins Pygmalion, een kritische man met een voorliefde voor beeldhouwen. Pygmalion is vrijgezel want geen enkele vrouw is goed genoeg. Gefrustreerd maakt hij uit ivoor een prachtig vrouwenbeeld en … wordt er verliefd op. Hij koopt allerlei cadeaus en juwelen voor haar en wil uiteindelijk maar een ding: het beeld tot leven wekken. Vurig spreekt hij zijn wens uit: ‘Goden, als u alles kunt geven, geef mij dan een vrouw die lijkt op mijn ivoren vrouw.’ En het wonder geschiedt: het prachtige beeld wordt een vrouw van vlees en bloed. De zielsgelukkige prins trouwt met haar.
Self-fulfilling prophecy
In de psychologie wordt dit fenomeen het Pygmalion-effect genoemd: we gedragen ons naar de verwachtingen die belangrijke personen in ons leven van ons hebben. Harvard professor Robert Rosenthal onderzocht dit effect samen met Lenore Jacobson, schoolhoofd van een basisschool. In het experiment kregen alle kinderen op haar school een IQ test.
Tegen de leerkrachten van een aantal klassen werd gezegd dat ongeveer 20% van de kinderen in hun klas een hoog IQ bleken te hebben. Deze kinderen zouden het waarschijnlijk heel goed doen in het komende schooljaar. De leerkrachten kregen een lijstje van de namen van deze kinderen samen met hun IQ-score. In werkelijkheid was dit helemaal niet zo. Deze kinderen waren lukraak gekozen en blonken helemaal niet uit in de test.
Na acht maanden werden alle kinderen opnieuw getest. Wat bleek: de kinderen die waren aangemerkt als ‘high potential’ scoorden nu significant beter (4 tot 7 punten). Bij de jongste kinderen was dit effect het grootst. Het lijkt op de self fulfilling prophecy, de voorspelling die direct of indirect leidt tot het uitkomen van die voorspelling.
Meer onderzoek
Dit leidde tot een nieuwe onderzoeksvraag: hoe is dat mogelijk? Uit vervolgonderzoek bleken er vier factoren mee te spelen:
- Leraren zijn vriendelijker tegen de kinderen van wie ze een hoge verwachting hebben;
- Leraren geven deze leerlingen meer informatie en leermateriaal;
- Leraren laten hen langer praten als ze een vraag beantwoorden en gaan op het antwoord in;
- Leraren helpen bij foute antwoorden doordat ze doorvragen en de leerling zo het antwoord zelf verbetert.
In een boek van Stephen Covey kwam ik hier nog een mooi voorbeeld van tegen. Het gaat over een jonge lerares die net is afgestudeerd en een ‘moeilijke’ klas krijgt. Ze is door het hoofd van de school gewaarschuwd, in de klas zitten kinderen die het thuis niet altijd makkelijk hebben en over het algemeen geen beste resultaten boeken.
Vanaf het eerste moment behandelt zij de kinderen als de beste leerlingen van school. De leerlingen krijgen respect van haar en de jonge lerares vertelt dat ze trots is dat ze aan deze getalenteerde kinderen les mag geven en dat ze veel van hen verwacht. De kinderen vinden het eigenlijk maar raar, ze denken dat hun nieuwe juf waarschijnlijk geen goede informatie heeft gekregen maar laten haar graag in die waan. Ze vinden het eigenlijk wel fijn.
Tot grote verbazing van het schoolhoofd en de leerlingen gaan de resultaten van deze klas na verloop van tijd flink omhoog. Ook de sfeer is verbeterd, er is meer rust in de klas en er is onderling meer vertrouwen. De jonge lerares paste het Pygmalion-effect met succes toe en gaf daarmee een hele klas een beter perspectief. Het lijkt op het verhaal van Rita Pierson, waar ik dit blog over schreef.
Uiterlijke kenmerken
Het experiment van Rosenthal leidde tot meer onderzoek. Het bleek dat uiterlijke kenmerken van leerlingen ook meespelen in de verwachting die de leraar heeft. Een aantrekkelijk gezicht, de houding van de leerling, zijn kleding. Gelukkig zijn er genoeg onderwijzers die dat onderscheid niet maken. We willen allemaal op een vriendelijke, geduldige manier geholpen worden tijdens onze schoolperiode. Hoe we eruitzien zou niet moeten uitmaken.
Tot slot: het Pygmalion-effect zie je natuurlijk ook in het bedrijfsleven. Een hogere verwachting van een leidinggevende leidt tot een betere prestatie van de medewerker. Het zelfvertrouwen van iemand groeit onder leiding van een ‘positieve Pygmalion’. Dat geldt voor werksituaties maar ook thuis, in gezinnen met opgroeiende kinderen. En ook op persoonlijk niveau:
“As you think so shall you be” (Wayne Dyer)
“Whether you think you can or whether you think you can’t, you’re right.” (Henry Ford)
Dit blog verscheen eerder op mijn oude website belindanoorland.nl op 12/08/2012. Update 8 oktober 2019.
door Belinda Noorland | 11, jul, 2019 | Blog
Zelfvertrouwen in de klas: de les van Rita Pierson
Vorige week zag ik de inspirerende TED Talk van dr. Rita Pierson, een gepassioneerde Amerikaanse leerkracht en onderwijskundige met veertig jaar ervaring. In slechts acht minuten zette ze een verhaal neer dat staat als een huis. Ik kreeg bijna zin om zelf leerkracht te worden. Ze vertelde over het belang van goede relaties tussen kinderen en leerkrachten. En hoe ze hielp het zelfvertrouwen van kinderen te ontwikkelen. Dat was in sommige jaren een regelrechte uitdaging. De resultaten aan het begin van het schooljaar waren slecht en veel kinderen hadden een negatief zelfbeeld. Ze besloot het anders aan te pakken.
Wij zijn de besten
Bij de start van het nieuwe schooljaar vertelde Rita haar leerlingen: ‘Ze hebben jullie gekozen voor deze klas. Ik ben de beste leraar en jullie zijn de beste leerlingen. Dus ze hebben ons samen gezet zodat we aan de rest van de school kunnen laten zien hoe het moet. Wij moeten de andere klassen laten zien hoe het moet. Als we in de gang lopen, letten mensen op ons, je kunt dus geen lawaai maken. Je moet gewoon trots rondlopen.’
Ik ben iemand
Rita leerde ze zeggen: ‘Ik ben iemand. Ik was iemand toen ik hier kwam. Ik ga een beter iemand zijn als ik wegga. Ik heb talenten en ik ben sterk. Ik verdien het onderwijs dat ik hier krijg. Ik moet dingen doen, indruk maken op mensen en doelen bereiken.’ En als je het lang genoeg zegt, vertelt Rita, wordt het een deel van je.
De essentie van haar lezing is samengevat in deze quote:
“Every child deserves a champion — an adult who will never give up on them, who understands the power of connection, and insists that they become the best that they can possibly be.”
Ook vertelt ze over haar moeder, eveneens onderwijzeres. Die bewaarde altijd crackers en pindakaas in haar bureaulade voor de kinderen die zonder ontbijt naar school waren gekomen. Het was haar gewoonte om zoveel mogelijk van de kinderen te weten te komen. Dan kon ze zich beter inleven en de kinderen beter begrijpen en begeleiden. Toen Rita’s moeder twee jaar geleden stierf was het superdruk op de begrafenis. Er waren veel oud-leerlingen. Die vertelden Rita dat haar moeder zo belangrijk was in hun jonge leven. Door haar grote betrokkenheid en omdat ze het beste in hen naar boven wilde halen.
Toen ik vanmorgen op de website van TED de link van de lezing wilde kopiëren, zag ik tot mijn schrik dat Rita Pierson nog geen twee weken geleden zelf is overleden. Op 61-jarige leeftijd. Het is vast heel druk geweest op haar begrafenis.
Dit blog verscheen eerder op mijn oude website belindanoorland.nl op 2 juli 2013. Update 10 oktober 2019.
door Belinda Noorland | 11, jun, 2019 | Blog
Als je weleens een poging hebt gedaan om te stoppen met roken of als je zo nu en dan op dieet gaat, dan weet je dat daar wilskracht voor nodig is.
Wilskracht belangrijke succesfactor
Onlangs las ik een boek over dit onderwerp van de Amerikaanse professor in de psychologie Roy Baumeister. Hij heeft zich in het verleden beziggehouden met onderzoek naar zelfvertrouwen. Ook Baumeister was in de veronderstelling dat mensen met zelfvertrouwen succesvoller zouden zijn. Maar hij kwam tot het inzicht dat wilskracht een veel belangrijker indicator voor succes is. En daarom ging Baumeister onderzoek doen naar wilskracht. Hij heeft een paar interessante conclusies. Een daarvan deed me terugdenken aan mijn manier om te stoppen roken, jaren geleden.
Je hoort vaak dat mensen kilo’s aankomen als ze stoppen met roken. Gemiddeld is het vijf kilo maar zo’n dertien procent komt meer dan tien kilo aan. Toen ik zelf wilde stoppen met roken was dat dan ook mijn probleem. Het vooruitzicht om tussen de vijf en tien kilo zwaarder te worden maakte me niet enthousiaster. Ik bedacht daarom een tactiek. Een die me zou helpen om van mijn nicotineverslaving af te komen en die ervoor zorgde dat ik niet vreselijk zou gaan aankomen. Het werden appels!
Twintig jaar geleden werd er nog volop gerookt op kantoor en daarom bracht ik elke dag een nieuwe zak appels mee naar mijn werk. Als ik een moeilijk moment had, lag daar een heerlijk zoet appeltje op me te wachten. En als we vergaderden vroeg ik eerst of iemand bezwaar had als ik een appeltje at in plaats van een sigaret op te steken. Dat zorgde natuurlijk voor de nodige hilariteit. Mijn collega’s werden nieuwsgierig of deze tactiek mij zou helpen. En inderdaad, de appels hielpen mij door de eerste moeilijke periode heen. Ik kwam nauwelijks aan.
Wilskracht als spier
Uit het onderzoek van Baumeister blijkt dat je meer wilskracht hebt als je lichaam voldoende glucose heeft. In appels zit de natuurlijke variant van glucose, namelijk fructose, en daarom werkte de tactiek. Volgens het onderzoek werkt wilskracht als een spier.
Zo testte Baumeister wilskracht door proefpersonen met een lege maag naar het lab te laten komen. De proefpersonen wisten niet dat hun wilskracht werd getest. Ze dachten dat ze meededen aan een smaaktest. Even daarvoor hadden de onderzoekers ervoor gezorgd dat er in het lab koekjes waren gebakken. Het rook naar chocoladekoekjes. Bij binnenkomst, snoven de proefpersonen (met hun hongerige magen) direct een heerlijk aroma op. Vervolgens moesten de proefpersonen in een ruimte plaatsnemen. Op tafel stond een schaal met de versgebakken chocoladekoekjes en een schaal met radijsjes. De onderzoeker vertelde tegen de proefpersoon dat hij of zij was ingedeeld voor de smaaktest voor de radijsjes en dat hij/zij niet aan de schaal mocht komen met de verse koekjes. Ze werden vijf minuten alleen gelaten en heimelijk geobserveerd door de onderzoekers.
Je begrijpt wat de onderzoekers zagen. Verlangende blikken naar de koekjes, koekjes die werden opgepakt en waaraan werd geroken. Toch lukte het iedereen om ervan af te blijven. Natuurlijk was er een controlegroep. Deze proefpersonen kregen dezelfde opdracht: radijsjes beoordelen op smaak maar de koekjes werden niet verboden om te eten. Daarna kregen de proefpersonen een andere test, eentje waar opnieuw hun zelfbeheersing werd getest. Toen werd duidelijk dat de groep die al hun zelfbeheersing had aangewend om van de chocoladekoekjes af te blijven, veel sneller opgaven bij de tweede test. Baumeister concludeerde dat wilskracht als een spier werkt, na inspanning treedt vermoeidheid op, hij raakt niet op maar werkt tijdelijk wat minder en hoe vaker je traint hoe sterker de spier. Ook andere onderzoeken kwamen met dezelfde resultaten.
Beslissingsmoeheid
Als je uitgaat van de stelling dat voldoende glucose in het lichaam je helpt bij het nemen van veel beslissingen omdat er anders beslissingsmoeheid optreedt, dan kun je ook kijken naar rechters en hun beslissingen. In Israël hebben ze data geanalyseerd van gedetineerden die vervroegd wilde vrijkomen. Bij de aanvragen die de rechter behandelde, bleek de timing cruciaal! Net na een koffiepauze of net na de lunch is het voor een rechter makkelijker om een beslissing te nemen. Maar aan het einde van de ochtend of aan het einde van de werkdag, als de glucose op is, neemt een rechter een minder overwogen beslissing. De kans dat een gedetineerde eerder mag vrijkomen is dan veel groter…
Misschien is het tijd voor een nieuwe variant op ‘an apple a day keeps the doctor away’: ‘an apple in time keeps your willpower sublime’ 
Dit blog verscheen eerder op mijn oude website belindanoorland.nl op 2 juli 2013. Update 10 oktober 2019.
