Geen spijt
Toen ik jong was, nam ik mezelf voor om later vooral geen spijt te krijgen van dingen die ik niet had gedaan omdat ik niet durfde. Ik kwam erachter dat je dan wel zelfvertrouwen nodig hebt. Sommige dingen durfde ik sowieso. Op mijn 19e als au-pair naar Londen. Samen met een vriendin een paar maanden door Australië trekken. Trouwen met Robert durfde ik ook. En voor mezelf beginnen, alleen wist ik nog niet wat.
Cruijffie!
Maar toen ik bijna 40 was schreef ik een kinderboekje over de jonge jaren van Johan Cruijff en besloot ik het zelf uit te geven. Met het verhaal wilde ik kinderen laten zien dat het goed is om in jezelf te geloven. En Johan Cruijff was een perfect rolmodel want dat vertrouwen had hij zelf ook altijd gehad. Met een achtergrond in PR en communicatie, zag ik mijn kans om voor mezelf te beginnen. Enthousiast ging ik aan de slag.
Niet goed genoeg
Toen het boekje bijna klaar was, maakte ik een afspraak met het management van Johan Cruijff. Leuk idee werd er gezegd, maar niemand kent jou. Tja, dat kon ik niet ontkennen. En ik kreeg het verwijt dat ik wilde profiteren van de goede naam van Johan Cruijff. Het liefste wilden ze mij verbieden om het boekje uit te brengen. Zo mocht ik geen enkele foto van Cruijff opnemen in het boek, anders zou ik een flinke boete krijgen. Een kinderboek zonder foto van de held vond ik een belachelijk idee. En ook de suggestie dat ik wilde profiteren. Ik had me voorgenomen per verkocht boek een bedrag te doneren aan de Cruyff Foundation. Maar toch, deze reactie bracht me wel van mijn stuk. Tot dan toe was ik alleen wat onzeker over mijn schrijfstijl geweest … was die wel goed genoeg? Nu was de vraag: ben ik wel goed genoeg?
Mijn criticaster
Ik kreeg last van mijn innerlijke criticaster. Die zei me dat het een belachelijk idee was; ik was helemaal geen schrijver. En als ik nu al van de wijs was gebracht, nou dan was ik ook geen echte ondernemer. Dan maar opgeven? Dat vond ik te makkelijk. Dus ik ging verder en trok langs boekhandels om mijn zelfgeschreven boekje aan te prijzen (sociale media bestonden nog niet). Mijn eigen boek aanprijzen voelde oprecht ongemakkelijk. Maar een half jaar later had ik leuke reacties en positieve recensies gekregen en de eerste 1500 boeken verkocht. Mijn innerlijke criticus werd weer rustig. Toch had de hele ervaring me aan het denken gezet. Ik had een wel heel onzekere kant van mezelf ontdekt. Een kant die ik wel kende maar die ik liever wilde negeren omdat ik die ontdekkingstocht eng en spannend vond.
Oplossing
Ik kreeg een idee: ik zou een boek schrijven over het ontwikkelen van zelfvertrouwen. Dan moest ik me verdiepen in psychologie, ik zou alle oefeningen uitproberen en al schrijvende zou ik vanzelf wel meer zelfvertrouwen krijgen. Ik overwoog even een studie Psychologie. Maar dan zou ik me ook moeten verdiepen in bijvoorbeeld de geschiedenis van de psychologie of de gevolgen van ouderdom. En jasses, weer statistiek. Dus het werd een zelfstudie. Ik was opnieuw enthousiast en een beetje naïef. Zelfvertrouwen bleek een complex onderwerp te zijn en met veel diepgang. Een onderwerp dat uitgebreid wordt bestudeerd door wetenschappers. Ik dacht in eerste instantie met een jaar wel klaar te zijn. Als een rupsje Nooitgenoeg bleef ik maar lezen en schrijven want ik vond de research zo interessant. In plaats van één jaar werden het er vijf.
Het manuscript dat ik schreef was dus wel goed onderbouwd, maar mijn proeflezers wilden ook weten wat ik zelf vond van al die theorie. Hoe paste ik dat toe? Had het effect? En het kon concreter. Terechte opmerkingen. Ik had nog een hoop werk te doen. Toch stopte ik het manuscript in een lade. Ik zag op tegen weer een periode in stilte werken en teksten schrappen. Ik wilde weer eens collega’s en dynamiek. Ik ging tijdelijk werken in Rotterdam. Voor de zekerheid maakte ik een afspraak met schrijfcoach Dennis Rijnvis. Want ik zou wel eens spijt kunnen krijgen als ik niets meer zou doen met dat mooie onderwerp zelfvertrouwen.
Comfortzone
Zo ontstond het idee voor een blog. Met dit blog kan ik kennis delen, inspireren en ook mezelf uitdagen door over mijn ervaring met zelfvertrouwen te schrijven. Want daarvoor moet ik wel een beetje uit mijn comfortzone. Ondanks alle kennis en alle oefeningen die ik deed, voelt dat nog ongemakkelijk (hoe dat zit, schrijf ik een volgende keer). Maar ik blijf me wel ontwikkelen zo 😉 Iets waar ik vast geen spijt van krijg.
De foto hierboven is een artikel uit het AD van 2007. Links van mij staat Rogier Bot, de vormgever van Cruijffie!