Als je weleens een poging hebt gedaan om te stoppen met roken of als je zo nu en dan op dieet gaat, dan weet je dat daar wilskracht voor nodig is.
Wilskracht belangrijke succesfactor
Onlangs las ik een boek over dit onderwerp van de Amerikaanse professor in de psychologie Roy Baumeister. Hij heeft zich in het verleden beziggehouden met onderzoek naar zelfvertrouwen. Ook Baumeister was in de veronderstelling dat mensen met zelfvertrouwen succesvoller zouden zijn. Maar hij kwam tot het inzicht dat wilskracht een veel belangrijker indicator voor succes is. En daarom ging Baumeister onderzoek doen naar wilskracht. Hij heeft een paar interessante conclusies. Een daarvan deed me terugdenken aan mijn manier om te stoppen roken, jaren geleden.
Je hoort vaak dat mensen kilo’s aankomen als ze stoppen met roken. Gemiddeld is het vijf kilo maar zo’n dertien procent komt meer dan tien kilo aan. Toen ik zelf wilde stoppen met roken was dat dan ook mijn probleem. Het vooruitzicht om tussen de vijf en tien kilo zwaarder te worden maakte me niet enthousiaster. Ik bedacht daarom een tactiek. Een die me zou helpen om van mijn nicotineverslaving af te komen en die ervoor zorgde dat ik niet vreselijk zou gaan aankomen. Het werden appels!
Twintig jaar geleden werd er nog volop gerookt op kantoor en daarom bracht ik elke dag een nieuwe zak appels mee naar mijn werk. Als ik een moeilijk moment had, lag daar een heerlijk zoet appeltje op me te wachten. En als we vergaderden vroeg ik eerst of iemand bezwaar had als ik een appeltje at in plaats van een sigaret op te steken. Dat zorgde natuurlijk voor de nodige hilariteit. Mijn collega’s werden nieuwsgierig of deze tactiek mij zou helpen. En inderdaad, de appels hielpen mij door de eerste moeilijke periode heen. Ik kwam nauwelijks aan.
Wilskracht als spier
Uit het onderzoek van Baumeister blijkt dat je meer wilskracht hebt als je lichaam voldoende glucose heeft. In appels zit de natuurlijke variant van glucose, namelijk fructose, en daarom werkte de tactiek. Volgens het onderzoek werkt wilskracht als een spier.
Zo testte Baumeister wilskracht door proefpersonen met een lege maag naar het lab te laten komen. De proefpersonen wisten niet dat hun wilskracht werd getest. Ze dachten dat ze meededen aan een smaaktest. Even daarvoor hadden de onderzoekers ervoor gezorgd dat er in het lab koekjes waren gebakken. Het rook naar chocoladekoekjes. Bij binnenkomst, snoven de proefpersonen (met hun hongerige magen) direct een heerlijk aroma op. Vervolgens moesten de proefpersonen in een ruimte plaatsnemen. Op tafel stond een schaal met de versgebakken chocoladekoekjes en een schaal met radijsjes. De onderzoeker vertelde tegen de proefpersoon dat hij of zij was ingedeeld voor de smaaktest voor de radijsjes en dat hij/zij niet aan de schaal mocht komen met de verse koekjes. Ze werden vijf minuten alleen gelaten en heimelijk geobserveerd door de onderzoekers.
Je begrijpt wat de onderzoekers zagen. Verlangende blikken naar de koekjes, koekjes die werden opgepakt en waaraan werd geroken. Toch lukte het iedereen om ervan af te blijven. Natuurlijk was er een controlegroep. Deze proefpersonen kregen dezelfde opdracht: radijsjes beoordelen op smaak maar de koekjes werden niet verboden om te eten. Daarna kregen de proefpersonen een andere test, eentje waar opnieuw hun zelfbeheersing werd getest. Toen werd duidelijk dat de groep die al hun zelfbeheersing had aangewend om van de chocoladekoekjes af te blijven, veel sneller opgaven bij de tweede test. Baumeister concludeerde dat wilskracht als een spier werkt, na inspanning treedt vermoeidheid op, hij raakt niet op maar werkt tijdelijk wat minder en hoe vaker je traint hoe sterker de spier. Ook andere onderzoeken kwamen met dezelfde resultaten.
Beslissingsmoeheid
Als je uitgaat van de stelling dat voldoende glucose in het lichaam je helpt bij het nemen van veel beslissingen omdat er anders beslissingsmoeheid optreedt, dan kun je ook kijken naar rechters en hun beslissingen. In Israël hebben ze data geanalyseerd van gedetineerden die vervroegd wilde vrijkomen. Bij de aanvragen die de rechter behandelde, bleek de timing cruciaal! Net na een koffiepauze of net na de lunch is het voor een rechter makkelijker om een beslissing te nemen. Maar aan het einde van de ochtend of aan het einde van de werkdag, als de glucose op is, neemt een rechter een minder overwogen beslissing. De kans dat een gedetineerde eerder mag vrijkomen is dan veel groter…
Misschien is het tijd voor een nieuwe variant op ‘an apple a day keeps the doctor away’: ‘an apple in time keeps your willpower sublime’ 