Challenges zijn populair. Gister hoorde ik van de Radical Selfcare Challenge. En zelf ben ik bezig met de Skip Sugar Challenge. In plaats van chocolade en muntendropjes, gooi ik nu rijstwafels en wortels in de boodschappenkar. Een challenge doe je vooral omdat je iets wilt verbeteren. In mijn geval: meer energie en een paar kilo afvallen. De Canadese ondernemer Jason Comely begon uit frustratie met een bijzondere challenge: Rejection Therapy. Een maand lang daagde hij zichzelf uit om dagelijks een afwijzing te krijgen.
Veel volgers maar offline ongelukkig en eenzaam
Op dat moment voelde hij zich eenzaam en ongelukkig. Online had hij veel vrienden en was hij heel actief. Maar offline had Jason weinig contact met mensen. Op de sportschool durfde hij geen kletspraatje te maken met onbekenden. Uitgaan en nieuwe mensen leren kennen deed hij niet. Bovendien werkte hij een aantal dagen per week thuis. Op die dagen sprak hij soms niemand. Maar ook de dagen op kantoor bracht hij vooral door in zijn veilige cubicle.
Afhankelijk van sociale media
Hij realiseerde zich dat hij afhankelijk was van sociale media omdat hij bang was voor afwijzingen. In een interview vertelt hij: ‘Ik had twee opties: 1) ik blijf contact en daarmee de kans op afwijzing vermijden en blijf ongelukkig, of 2) ik raak gewend aan afwijzingen en heb daar vrede mee.’ Hij daagde zichzelf uit om elke dag gekke verzoeken te doen met als doel afgewezen te worden. Een afwijzing werd zo een overwinning. Maar in de praktijk bleek het helemaal niet zo makkelijk om afgewezen te worden. Er kwam veel minder drama aan te pas dan Jason van tevoren had bedacht. Veel mensen die hij benaderde met vragen, reageerden aardig en welwillend. Hij leerde ook dat het beter was om vooral niet al te veel na te denken. Want hoe meer hij nadacht over wat er zou kunnen gebeuren, hoe banger hij werd.
Voorbeelden van opdrachten
‘Een van de opdrachten die ik mezelf gaf was: ‘Overtuig een vreemde dat je hem of haar kent. Ik stapte op een vrouw af die haar boodschappen in de auto legde en zei: Beth! Ben jij het, Beth? Ze keek me aan en zei: “Nee, ik ben Barbara”. ‘Barbara? Weet je dat zeker?’ “Ja”, kwam het logische antwoord. ‘Oh, het spijt me, Beth was een klasgenoot van me. Je lijkt erg op haar. Het was een beetje genant, maar we namen afscheid met een grote glimlach.’ Een andere opdracht: ‘Leen een T-shirt van een vreemde.’ De voorbeelden die Jason geeft, doen mij denken aan het populaire tv-programma Streetlab uit 2015. Vier jeugdvrienden geven elkaar opdrachten en noemen dat ‘sociale experimentjes’ en ‘elkaar mentaal martelen’. Bijvoorbeeld door op iemand af te stappen die net een ijsje heeft gekocht en dan vragen of je een likje mag.
Rejection Therapy spel
Jason Comely merkte dat zijn comfortzone ‘elastisch’ was. Hij durfde steeds een stapje verder te gaan met de opdrachten die hij verzon en voelde dat hij meer zelfvertrouwen kreeg. Een praatje maken met een onbekende was al snel geen uitdaging meer. Hij leerde zichzelf beter kennen en ontdekte dat hij zichzelf voor die tijd weinig ruimte had toegestaan om te falen. ‘We hebben het idee dat we alles in een keer goed moeten doen’, zegt Jason. Hij besloot om van de opdrachten een kaartspel te maken en gaf het de naam Rejection Therapy.
No magic pill
Jason geeft wel een waarschuwing: ‘Rejection Therapy is geen kant-en-klare oplossing. Het is niet zo dat je van de een op de andere dag relaxed en vol zelfvertrouwen bent. Het is een proces. Dit spel duurt dertig dagen en geeft je gaandeweg een andere mindset. Je comfortzone rekt uit, je bent minder op jezelf gericht. Ook je houding verandert.’ Hij merkte dat zijn schouders rechtte en hij opener werd. Ook zijn gezichtsuitdrukking werd anders. Mensen zagen dat en stonden daarom ook open voor hem. ‘Je breekt je muurtje af. Het spel werkt bevrijdend en je leven wordt leuker en bruisender.’
Mijn volgend blog gaat over hoe Jason iemand inspireerde met zijn kaartenspel en wat er toen gebeurde… Stay tuned!