Onlangs las ik het boek Moeders en dochters van Annette Heffels, psycholoog en al jaren columnist van het weekblad Margriet. Dat blad zat in de leesmap die wij vroeger thuis hadden en als nieuwsgierige puber las ik vaak haar columns. Dus toen ik het boek in de bieb zag, nam ik het spontaan mee. Ik herkende veel in wat ze schrijft over de relatie met je moeder. Ik moest er af en toe om glimlachen. Bijvoorbeeld om deze passage:
‘Luchtig zegt ze: ‘Wat jammer toch dat je mij vroeger niet gedwongen hebt om door te gaan met pianoles. Dan was ik nu een heel stuk verder geweest.’ Van verontwaardiging verslik in me in de thee die ik in het kader van een gezellig gesprek met mijn volwassen dochter heb gezet.’
Zo’n opmerking heb ik, jaren geleden, ook gemaakt bij mijn moeder maar in plaats van pianoles ging dat over school en dat ik regelmatig spijbelde. Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst ook zo’n soort gesprek voer met mijn dochter.
Een hoofdstuk gaat over onzekerheid en zelfvertrouwen. Het geeft goed weer waarom de relatie met onze moeders en dochters soms zo ingewikkeld is. De ene generatie vindt andere dingen belangrijker dan de andere generatie. Dus doe je het anders maar tegelijkertijd is er ook het verlangen van goedkeuring van je moeder. Zo schrijft Annette Heffels over haar moeder:
‘Toen zij zo oud was als mijn oudste dochter, was ze al getrouwd en spaarde ze met mijn vader voor een eigen huis en voor onze studie. Toen ik zo oud was, was ik al gescheiden maar had ik wel het inkomen om me dat te kunnen veroorloven.’
De volgende passage vond ik ook herkenbaar:
‘Ze was wel trots op ons, maar dat zei ze tegen anderen, niet tegen ons, want in die tijd dachten moeders dat dochters daar verwaand van zouden worden en bescheidenheid sierde de vrouw. Dus ik voelde me zelfs onzeker over mijn onzekerheid, omdat ik ook wel doorhad dat je als volwassen, werkende vrouw zelfvertrouwen moest uitstralen.’
Gelukkig zijn we vandaag de dag veel vrijer en geven we kinderen veel sneller en makkelijker een compliment. Zelfs zodanig dat we nu het advies krijgen dat we beter een complimentje kunnen maken over de inzet en de volharding en niet over het resultaat. Daar schreef ik dit blog over. Annette Heffels omschrijft het zo:
‘Ook vooruitgang is volgens mijn moeder het zelfvertrouwen dat ik zie in mijn dochters. Ik heb hen overstelpt met complimenten en die zijn aangekomen.’
Als ik nog eens begin met een podcast-serie, zou ik Annette Heffels graag interviewen. Volgende week gaat mijn blog over hospiteren en jezelf, als aankomend student, staande houden na een paar afwijzingen. Stay tuned!