Gister was ik in Aarle-Rixtel om mijn diploma in ontvangst te nemen. Aarle-Rixtel? Diploma? Dat zit zo.

Ik wilde eigenlijk al heel lang coach worden. Maar steeds gaf ik mezelf een excuus: ik heb nu geen geld voor zo’n opleiding, er zijn al zoveel coaches. Dus deed ik niets met die wens. Wel startte ik in 2018 als vrijwillig coach/mentor bij de Rotterdamse Douwers. Een stichting die hulp biedt aan Rotterdamse jongeren die extra uitdagingen hebben in het leven. Dat beviel goed. Wel miste ik een soort leidraad. Was het nu wel goed wat ik deed? En voor iemand die anderen aanmoedigt om je hart te volgen, besloot ik eind 2019 dat het tijd werd om dat zelf ook te doen. Ik koos voor een opleiding bij de Associatie voor Coaching in … Aarle-Rixtel, Brabant.

Mijn doelen toen ik begon in november: ik wilde heel veel oefenen, ik wilde sowieso mijn diploma halen en ik besloot dat ik een hele goede coach wilde worden. In het leerproces is het de fase van onbewust onbekwaam. Je weet niet wat je fout doet, want de kennis hoe het wel zou moeten heb je nog niet. Dus de eerste trainingsdagen voelden goed en comfortabel. De mede-cursisten waren vriendelijk en net zo enthousiast. Ik zat lekker in m’n comfort zone. Een beetje zoals de herfst toen. Het was niet te koud, het was niet te warm. En er was nog volop zon. Mijn coach-toekomst zag er zonnig uit.

Daarna kwam de volgende fase: die van bewust onbekwaam. Nu wist ik globaal hoe het moest of hoort, dat vak van coachen. Alleen wilde dat in de praktijk niet meteen lukken. Dat merkte ik toen ik aan de slag ging met de oefen-coachees. En tijdens de trainingsdagen als onze oefengesprekken werden opgenomen en de trainer daarna feedback gaf. De comfort zone werd verruild voor de leer zone. Die voelde ongemakkelijk en maakte me soms onzeker.

We moesten alle oefengesprekken opnemen en bij het terugluisteren van de gesprekken hoorde ik mezelf suggestieve vragen stellen. Of bleek dat ik het gesprek niet goed had opgenomen. Inmiddels was het winter geworden. Er leek niets op te bloeien in deze fase. Er was geen zichtbare ontwikkeling. Ik vroeg me soms af of ik het wel zou redden. Of ik wel een goede coach zou worden. De fase van bewust onbekwaam is een echte uitdaging.

We gingen door met oefenen, online, via Zoom of anders op anderhalve meter afstand. Langzaam maar zeker begonnen de inspanningen vruchten af te werpen.  De volgende fase brak aan, die van Bewust bekwaam. Ik begon het coachen in de vingers te krijgen. Het ging steeds gemakkelijker. De fase van bewust bekwaam is leuk. Het is superfijn om te merken dat het lukt. Ik had mooie gesprekken met de oefen-coachees. En ik was niet alleen in ontwikkeling, de oefen-coachees waren dat ook. Er gebeurden mooie dingen. Ook grappig: inmiddels was de lente aangebroken. De dagen werden lichter en warmer. Alles om me heen stond in bloei. Het vertrouwen was terug.

De volgende fase is die van Onbewust bekwaam. Ik had dat zelf nog niet zo door, maar mijn oefen-coachees wel. Toen de oefengesprekken waren afgerond, kreeg ik een mooi bedankkaartje met de tekst: je was voor mij een echte coach. Van andere coachees kreeg ik bloemen. Op de evaluatieformulieren las ik dat ze mij down to earth vonden en empathisch. Een ander gebruikte de woorden veilig en deskundig.

Ik vond de bloemen en het kaartje echt leuk om te krijgen, maar het mooiste was toch wel om getuige te zijn van de ontwikkeling en transformatie van mijn oefen-coachees. En om nog even bij de seizoen-metafoor te blijven: de zomer was aangebroken. Tijd om na alle analyses en reflecties te ontspannen en te oogsten. En het diploma in ontvangst te nemen!

Ik heb een mooie coachruimte gevonden in Rotterdam. Die ga ik gezellig maken. Ik ga me aanmelden bij Nobco, de beroepsvereniging en CoachFinder, het platform van Psychologie Magazine waar mensen makkelijk en laagdrempelig een coach kunnen vinden. En wie weet: misschien volg ik opnieuw een training aan de Associatie voor Coaching. Een dikke dankjewel aan iedereen die mij heeft geholpen op dit pad!